دلنوشته

مولای من! مهدی جان. در این جاده های پر فراز و نشیب روزگار باز راه خود را گم کرده ام، تو را یاد می کنم و صدایت می زنم اما انگار فقط تظاهر می کنم. آقاجان، دلم هوای تو را کرده، کاش دیدار تو همین حالا همین امروز بود، می خواهم پرکشم به سوی تو هر جا که باشی بیایم به دیدارت اما اگر لیاقت داشته باشم!

مهربان من! ممنونم از برای هرچه که دعایم کرده ای هر چه که یادم کرده ای هر چه دارم در این دنیا در این زندگی، خداوند به خاطر دوستی با شما بر من عطا کرده، خدا را شاکرم

مهدی جان! راه آمدن به سوی تو بسیار آسان و هموار است به شرط آنکه، هر کس بخواهد در این راه گام بردارد باید اول خود را بعد خدا را بعد اولیای خدا را بشناسد و در همه اوقات بر نفس خود غلبه کند. فدایت شوم آقاجان! هر کس در راهی غیر از آنچه که شما در آن هستی گام بردارد و با شما دشمنی ورزد بدون شک گمراه است و من از این افراد بیزارم اما یاران و فدائیان راهت را دوست دارم.

مهدی جان! شما در زندگی من نقش پدری دلسوز و مهربان را داری. درست است که آقا، مولا، رهبر، امام من هستی اما دلیل دارم برای حرفم.

هر وقت من در غفلت به سر می بردم تو به فریادم می رسیدی و همچون پدر دستم را می گرفتی و مرا از بند سخت غفلت و هوای نفس رهائیم می دادی. تو به من نزدیکی آقا، این منم که از تو دورم.

جانم به فدای تو! مولای من! به یادم باش مهدی جان، دعایم کن آقاجان، من در این دنیا نگران هیچ چیز نخواهم بود زیرا یقین دارم تو با منی.

دوستت دارم مهدی جان!